Δεν ξέρω, δεν απαντώ.

Αναρτήθηκε από vasiliskos στις ιστορίες συνομωσίας

Πρωταγωνιστής σε σουρεάλ ταινία πλέον ο ελληνικός λαός.
Για άρρωστους σινεφίλ.
Βγήκαν όλοι από το σινεμά και δεν ξέρουν τελικά τι έγινε.
Η πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν εξέφρασε άποψη ή έχει άποψη αλλά δεν θέλησε να ενημερώσει κανέναν για το ποια είναι.
Κι έτσι οι χασομέρηδες κριτικοί και οι παρακαθήμενοι κολλημένοι με τις ακαταλαβίστικες ταινίες που στην ουσία είναι απλά ηλίθιες, σχολιάζουν προσπαθώντας να αναλύσουν βαθυστόχαστα μηνύματα για το λόγο που βγήκε ο τάδε καραγκιόζης ενώ αν είχαν πάει να ψηφίσουν ο κόσμος θα είχε βγει ο άλλο καραγκιόζης.
Τρομερό δίλημμα.
Ο σκηνοθέτης, οι πρωταγωνιστές και τα υπόλοιπα μέλη που συνέβαλλαν στη διαμόρφωση της ταινίας είναι όλοι ευχαριστημένοι ή ελαφρά διστακτικοί (χμ…εκείνη η λεπτομέρεια μας ξέφυγε)
Το έργο λεγόταν "η αβάσταχτη ελαφρότητα της δημοκρατίας" και απευθυνόταν σε ένα κοινό που το πρόβλημά του επί του παρόντος είναι "η αβάσταχτη σκληρότητα του μνημονίου"

 

Η ουσία είναι αλλού. Και αυτό θα φανεί στο μέλλον. Ζούμε σε ένα κράτος που το μόσχευμα που έχει εμφυτευτεί στη ζωή των πολιτών είναι ασύμβατο. Ο οργανισμός προσπαθεί να το αποβάλλει αλλά φυσικά κανείς ασθενής δεν μπορεί να ξεριζώσει το προβληματικό συκώτι μόνος του. Οι γιατροί επί του παρόντος του χορηγούν ισχυρά φάρμακα για να δώσουν ένα περιθώριο μήπως και το φτωχό σαρκίο τα καταφέρει.
Δυστυχώς πολύ σύντομα θα πρέπει να κάνουν κάτι γιατί ο ασθενής την έχει άσχημα και ήδη αρχίζουν και φαίνονται τα πρώτα σημάδια μιας πολύ επικίνδυνης σηψαιμίας.
Και επίσης είναι επικίνδυνο να μιλάμε με ιατρικούς όρους, γιατί τη τελευταία φορά που συνέβη αυτό βρεθήκαμε σε ένα γύψο, από την άλλη όμως είναι φυσιολογικό οι ασθενείς της εντατικής να έχουν σαν μόνη επιθυμία να περάσουν τουλάχιστον στους φυσιολογικούς θαλάμους.
Ολοι νίκησαν, όλοι έχασαν. Οι μισοί ψηφίζουν αγγαρεια, οι άλλοι μισοί δεν μπαίνουν καν στο κόπο και το μόνο κοινό χαρακτηριστικό είναι μια συνεχής επιθυμία γελοιοποίησης, σαρκασμού, κυνισμού των πάντων.
Οι θεοί της Ελλάδας έχουν μετακομίσει κάπου αλλού εδώ και καιρό. Πλην Διονύσου.
Το τελευταίο (διονυσιακής φύσεως τοπίο) το βλέπουμε την ώρα που καίγεται η γούνα μας κι εμείς παρακολουθούμε συνταγές μαγειρικής, βιντεάκια του Λάκη και δηλώσεις διαφόρων γελοτοποιών με γραβάτα. Το βλέπουμε επίσης στις σουρεάλ απόψεις των αριστερών δυνάμεων όπου είναι ευχαριστημένες γιατί από τους δυο εκατομύρια ψήφους που έχει αναλάβει να βρει η Νικολούλη βρήκαν τις λίγες χιλιάδες και ενθουσιάστηκαν.
Οι καμπάνες του μνημονίου χτυπούν δυνατά από σήμερα. Οπα!!
Οι πολιτικοί μας θα στείλουν πάλι ένα ηχηρό μήνυμα στην Ευρώπη όπως κάνουν τα πρεζόνια στη γωνία της πλατείας.
"Μεγάλε έχεις ένα δεκάρικο γιατί δε βλέπω το κώλο μου κι έχω να φάω τρεις μέρες"
Γειά μας και χαρά μας.